ik denk dat jij en ik iets anders bedoelen als we spreken van "Een treurig onderwerp dat niet doelbewust lelijk in beeld is gebracht."

je gebruikt hier heel sterk beeldtechnieken om een grauw beeld neer te zetten en de dood te accentueren (grauwe kleur, onscherpe boomspiegel door de vis).
compliment

Veel mensen zullen daarmee het beeld niet 'mooi' vinden, of zelfs doelbewust lelijk gemaakt. Dit terwijl jij een zo krachtig mogelijk beeld hebt neergezet. Ik zou het ook zo hebben willen doen. En ik zou dit kunnen noemen: doelbewust de lelijkheid geaccentueerd.

dat heet een semantische discussie , hetzelfde vinden, maar er nog niet uit zijn hoe je dezelfde taal spreekt.

Een krachtige foto, zeer aansprekende beeldelementen, de vis, overduidelijk dood, de confettie van kroos, als was het een feest en de reflectie van de boom in het water.

Ik weet niet of het verschil tussen beeldtechniek en beeldtaal een juiste vergelijking is, maar met techniek denk ik aan de technische keuzes die je maakt. Sluitertijd & diafragma, compositie enz. Terwijl beeldtaal veel meer gaat over wat een beeld verteld en uitstraalt. Ik vind dat juiste beeldtechniek een 'lelijke' beeldtaal versterkt. Als je 'lelijke' beeldtechniek gebruikt voor 'lelijke' beeldtaal lopen er twee dingen door elkaar waarbij ik al snel denkt: 'bagger foto'. Het heeft iets makkelijks, alsof de fotograaf zich er met een Jantje van Leiden vanaf heeft gemaakt.

analogie:

Ken je Louis Ferdinand Celine?

Zijn taal is zo rauw als zijn verhalen: adembenemend, schitterend, in-triest en deprimerend. Het leven als een dode vis in een sloot met confetti.

Frankrijks grootste schrijver van de twintigste eeuw (en zeer omstreden).

tot mijn spijt moet ik het van de vertalingen hebben, die dan weer gelukkig van prijswinnend niveau zijn.

Ik ken hem niet. Na een half jaar in Franstalig Zwitserland te hebben gewoond kan ik het nog steeds niet. Mijn docent Frans zij ooit: "Dirk-Jan, met jou wordt het nooit wat." Ik ben er maar vanuit gegaan dat hij het over mijn Frans had.