Hoi Maarten,
Een balg is een lichtdichte harmonica. Een in- en uitschuifbare tussenring dus eigenlijk.
In 'mijn tijd' waren ze heel gewoon, omdat speciale macrolenzen er niet waren. Je plaatste dan een balg tussen je lens en je (spiegel)reflexcamera.
Omdat de maximale uittrek van zo'n balgapparaat (zo heet ie officieel) ongeveer 150 mm was en de minimale ongeveer 25 mm, was hij erg geschikt om er een 135 mm lens op te gebruiken.
Er waren zelfs speciale verloopringen te koop, waarmee je je lens kon 'omkeren'! D.w.z. met het front naar het filmvlak toe. (in die tijd fotografeerde men op dia- of op negatieffilm, dat pas na ontwikkeling in het licht mocht. Je kon dus niet metteen je opnames bekijken, zoals tegenwoordig :wink:) Dat omkeren van de lens was beter voor de scherpte. Immers, bij een 50mm lens fotografeer je met een tussenring van 50mm 1:1, ware grootte dus. Ga je verder dan 50 mm uittrekken, dan fotografeer je makro, 1: (meer dan ware grootte) en vertoonde de lens fouten. Lenzen zin nu eenmaal gemaakt om te 'verkleinen' en bij een dergelijke uittrek vergrootten ze juist. En....
Je kon met de hand het automatische diafragma dichtdoen vlak voor de opname: dat pinnetje zat nu immers aan de voorkant! Schnappy?
Des te langer de brandpuntsafstand, des te kleiner de scherptediepte. Een lens van 150mm heeft in vergelijking met een lens van 105mm een
(105/150)2 = 0,7 x 0,7 = 0,5 grotere scherptediepte. Dat is dus 2x zo klein.
Wat afstand betreft merk je weinig: 150/105 = 1,5 keer zo ver weg blijven.
Ik zie weinig voordeel, maar ik gebruik ook een 50 mm macrolens....
Ik vind het juist leuk om er bovenop te kruipen. En.....
Dat lukt altijd!
Groeten, Henk
_________________
Olympus E3 + Zuiko servies