Nederpix.nl :: Nederpix.nl - Natuurfoto's online en natuurfotografie site + forum / Nature pictures online and nature photography site + forum :: View topic - Marsel van Oosten

Arjen Drost
Admin
Admin

Gender: Male
Age: 47
Joined: 29 Sep 2005
Posts: 13141
Location: Groningen
Offline

Posted: Tue 31 May 2011, 23:00 Post subject: Marsel van Oosten - fotograaf van de maand juni

Korte bio
Naam: Marsel van Oosten
Leeftijd: 43
Woonplaats: Amsterdam
Beroep: Fotograaf, fotoreis- en workshopleider
Andere hobbies: Reizen, Filosofie, Muziek
Gebruikte apparatuur: Nikon D3, D3S, D3X, AF-S 17-35/2.8, AF-S 14-24/2.8, AF-S 24-70/2.8, AF-S VR II 70-200/2.8, AF-S VR II 200-400/4, AF-S VR 600/4, SB-900, Gitzo statief, Markins balhoofd, Wimberley II
Website: www.squiver.com, www.squivernews.blogspot.com (blog), foto’s op Nederpix

Interview
Waarom natuurfotografie?
Ik heb ruim 15 jaar als art director in de reclame gewerkt, en was dagelijks met beeld bezig. Het leuke daarvan was dat in principe alles kon – ik bedacht iets, en als de klant het goedkeurde, dan ging ik het maken. De foto’s maakte ik nooit zelf – ik zocht een fotograaf uit waarvan ik de stijl mooi vond en wiens werk of werkwijze het beste aansloot bij het idee. De fotograaf maakte de foto, ik zorgde ervoor dat ik het beeld kreeg dat ik bedacht had. Daarbij was alles geoorloofd. Al in het begin van mijn carriere, nog voor de introductie van Photoshop, deden fotografen aan beeldmanipulatie – eerst met airbrush, daarna digitaal op de Paintbox.
In bijna al mijn advertenties en televisiecommercials heb ik een wereld geschapen die in het echt niet bestond. Soms was er sprake van een subtiel verschil, meestal was het verschil groot. In de reclame wordt de wereld mooier gemaakt dan ie is, en daarbij worden vanuit het vak geen restricties opgelegd. Aan de ene kant was dat prettig, omdat mijn creativiteit op die manier alle ruimte kreeg, aan de andere kant begon het me op een gegeven moment ook tegen te staan – niets was wat het was.
Toen ik uiteindelijk een eigen bureau begon, ben ik mij meer gaan bezighouden met reclame maken voor goede doelen omdat ik de triviale producten zat was. Een van onze klanten was Stichting Natuur & Milieu, waarvoor ik voor het eerst mijn liefde voor de natuur en mijn creativiteit kon combineren. In de televisiecommercial hadden mijn tekstschrijver en ik Nederlandse dieren laten zien die als het ware uit hun natuurlijke habitat waren gerukt en geplaatst waren in een zwaar verstedelijkte omgeving; een zwaan op een nest van staaldraad, een fazant op een bouwplaats, een specht in een lantaarnpaal. Het bleek een zeer succesvolle en geliefde commercial op de Nederlandse televisie, maar belangrijker voor mij was dat ik opeens besefte hoe leuk ik mijn werk vond
op het moment dat de natuur het onderwerp was.
In de periode die volgde keerde ik mij steeds meer af van de nepwereld die in de reclame geschapen werd, en voelde ik een steeds sterkere aantrekkingskracht uit die wereld waar mode en status geen rol speelden, de wereld van de natuur.
Op een zonnige zomermiddag belde ik vanuit kantoor mijn vrouw op om samen ergens op een terras te gaan lunchen. Ik vertelde haar dat ik uit de reclame wilde stappen en dat ik van mijn hobby mijn beroep wilde maken. En zo geschiedde.

Wat is het leuke aan natuurfotografie?
Het leuke aan natuurfotografie vind ik op de eerste plaats toch vooral de natuur zelf. Het is een feest om in de natuur te zijn, ook zonder camera. De natuur biedt een eindeloze parade aan mooie en interessante onderwerpen, dus vervelen doet het nooit. Daarnaast vind ik de uitdaging in natuurfotografie erg interessant. Je hebt als natuurfotograaf slechts beperkt invloed op je onderwerp en de omstandigheden, dus je bent voor een groot deel afhankelijk van geluk. Dat maakt het heel verslavend. Als ik een bepaald beeld in mijn hoofd heb, en ik weet dat het theoretisch mogelijk moet zijn, dan wil ik net zo lang doorgaan met proberen totdat het is gelukt. Dat vergt veel geduld en doorzettingsvermogen, maar zelfs dat is geen enkele garantie voor success. Het gevolg is dat ik enorm veel aandacht besteed aan het gedeelte waar ik wel invloed op heb, in een poging zo min mogelijk aan het toeval over te laten. Ik steek erg veel tijd in research en voorbereiding voordat ik ga fotograferen, maar ook dat vind ik leuk om te doen.
Tenslotte vind ik het zoeken naar onderwerpen in de natuur minstens zo leuk als het fotograferen ervan – het volgen van luipaardsporen in het zand, maar ook de zoektocht naar het perfecte standpunt voor een landschapsfoto.

Wat zijn de minder leuke kanten?
De behoudzucht en het fundamentalisme in de natuurfotografie. Fotografie is een kunstvorm, en in de kunst zijn geen grenzen aan creativiteit. In de natuurfotografie zijn die grenzen echter zeer sterk aanwezig: veel mag of kan er niet. Daar waar die grenzen het directe gevolg zijn van de intentie om het onderwerp te beschermen, zoals bij nestfotografie, kan ik dat begrijpen. Maar daar waar die grenzen de creativiteit inperken, niet. Tenzij je fotografeert voor educatieve doeleinden, voor forensisch onderzoek, juridische bewijslast of het nieuws, is er geen enkele reden om je te beperken tot het zo realistisch mogelijk weergeven van de wereld om ons heen.
Puur vanuit een artistiek oogpunt bezien is natuurfotografie zonder twijfel een van de meest armoedige genres. Neem een willekeurige foto van een hert, een vos of een leeuw en vergelijk die met versies van twintig jaar geleden, en veel verschil zal er niet te zien zijn. Onze apparatuur en onze techniek zijn in de loop der jaren sterk veranderd, onze creatieve benadering niet of nauwelijks. Vergelijk natuurfotografie met bijvoorbeeld met modefotografie, naaktfotografie, reclamefotografie, architectuurfotografie of documentairefotogafie, en het verschil wordt pijnlijk duidelijk. Bij al deze genres zie je een duidelijk verschil tussen foto’s van anno nu en die van twintig jaar terug, en die verschillen zijn niet alleen terug te voeren op de ontwikkeling van het onderwerp. Met name de hand van de fotograaf, de creatieve signatuur, is in de natuurfotografie vaak ver te zoeken.
Het is dan ook niet voor niets dat natuurfotografie nauwelijks serieus genomen wordt door de internationale kunstwereld – zijn zien natuurfotografen als een sort veredelde kopieerapparaten die door de natuur schuiven, zorgvuldig natuurgetrouwe kopieen makend van hun onderwerp. Voor een groot deel hebben ze daar gelijk in. Een goed voorbeeld daarvan zijn de regelementen van onder andere de BBC Wildlife Photographer of the Year en de GDT European Wildlife Photographer of the Year competities. Selectief doordrukken en tegenhouden, een oeroude donkere kamertechniek, was tot voor kort niet toegestaan. Forse kleurverzadiging, het gebruik van digitale (verloop)filters, het verwijderen van minuscule elementen die geen enkel artistiek doel dienen, en zo kan ik nog wel even doorgaan – het is allemaal niet toegestaan. Die obsessie voor “de werkelijkheid” vindt ik benauwend, artistiek bekrompen en volstrekt irrationeel.
Ook het onderscheid dat telkens wordt gemaakt tussen wild en niet wild heb ik nooit begrepen. Ik hou van dieren, en voor mij zijn alle dieren het waard gefotografeerd te worden. Maar een koe, een varken, een kat of een hond zijn niet wild, en daarom vallen ze niet onder natuurfotografie. Waarom toch dat onderscheid? Omdat het ene dier moeilijker te fotograferen is dan het ander? Ik vind het zelf volkomen irrelevant of de fotograaf een maand in de blubber heeft gelegen om een foto van een hert te maken of dat ie de foto op een verloren zondagmiddag in Jaegersborg heeft gemaakt – ik kijk naar het eindresultaat, en ik vind het mooi of niet.

Wat is je specialiteit?
Ik heb het geluk dat ik redelijk allround ben. Dierenfotografie vind ik het leukst om te doen, maar de laatste tijd doe ik juist veel meer landschappen. Ik heb de afgelopen jaren zoveel dieren gefotografeerd, dat ik merkte dat ik zo nu en dan op de automatische piloot begon te schieten. De foto’s waren technisch goed en artistiek verantwoord, maar misten bezieling. Ik vond het daarom tijd om het systeem te herstarten en het even over een andere boeg te gooien om mijzelf te dwingen om anders te kijken en anders te werk te gaan. Ik vind dat heel verfrissend werken. Bovendien is het belangrijk omdat het mijn beroep is. Veel goede dierenfotografen zijn matige landschapsfotografen, en veel goede landschapsfotografen zijn matige dierenfotografen. Doordat ik met meerdere genres uit de voeten kan, heb ik meer mogelijkheden dan veel van mijn collega’s. Zo heb ik in 2009 samen met mijn vrouw een fotoboek uitgegeven (Wild Romance – Africa’s most romantic safari lodges) met daarin een combinatie van reisfotografie en natuurfotografie. En National Geographic heeft achtereenvolgens een dierenfoto, een landschapsfoto en een reisfoto van mij geplaatst. Het is nagenoeg onmogelijk om tegenwoordig je boterham te verdienen met fotografie, laat staan natuurfotografie, dus dan is het prettig als je meerdere kunstjes beheerst - dat vergroot je kansen aanmerkelijk.

Wat kenmerkt jouw foto’s?
Dat kunnen andere mensen waarschijnlijk beter verwoorden, maar ik denk dat mijn beelden gekenmerkt worden door helderheid – zowel in de onderwerpskeuze als in de vlakverdeling. Mijn foto’s zijn over het algemeen erg schoon en opgeruimd, en daar doe ik buitengewoon veel moeite voor. Less is more is een ongelofelijk cliché, maar het is vrijwel zonder uitzondering van toepassing op mijn beelden. Verder gebruik ik in mijn fotografie veelal uitgesproken en liefst losstaande vormen, en sterke grafische lijnen. De beeldtaal die ik in de loop der jaren ontwikkeld heb is sturend bij mijn onderwerpkeuze. Zo heb ik tot nu toe het regenwoud genegeerd, vanwege het feit dat alle vormen daar aan elkaar vast zitten en in elkaar overlopen.
Voor wat betreft mijn dierenfoto’s heb ik een sterke voorkeur voor dieren in hun habitat. Allereerst omdat ik dat over het algemeen interessanter om naar te kijken vind dan een veredelde pasfoto van een dier, maar ook omdat iets meer afstand van het onderwerp je veel meer creatieve mogelijkheden biedt, vooral op compositioneel vlak.
Voor wat betreft mijn landschapsfoto’s gaat mijn voorkeur uit naar liefst ongerepte wildernis met iconische vormen. Ik gebruik graag een echt onderwerp dat ook als zodanig in de foto wordt herkend; een rots, een berg, een boom.

Hoe werk je meestal?
Ik ben beroepsfotograaf, en tijd is geld. Dat romantische beeld van de natuurfotograaf die maanden achtereen in een tentje heeft gelegen bij 20 graden vorst, wachtend op date ene moment waarop de blauwegebekte spikkelstaartplevier aan het paringsritueel begint, heb ik niet. Als dat de enige manier is om een foto van een specifiek dier te krijgen, dan is het niet anders. Maar in principe ben ik heel pragmatisch ingesteld. Ik besteed gemiddeld net zo veel tijd aan de voorbereidingen van een reis als aan de reis zelf. Voor een belangrijk deel heeft dat te maken met tijd – ik wil de beschikbare tijd op een lokatie graag zo efficiënt mogelijk gebruiken. Ik ben ernom geduldig, maar wachten is voor mij geen doel op zich. Voor mij wordt een foto ook niet beter als ik er een week voor heb moeten wachten. De foto is goed of niet, de rest is niet ter zake doende achtergrondinformatie.

Hoe probeer je verstoring te voorkomen terwijl je die mooie foto maakt?
Door vooral mijn gezond verstand te gebruiken. In de natuurfotografie lopen nogal wat fanatieke moraalridders rond voor wie zo’n beetje elke menselijke handeling een vorm van verstoring is. Dat is absurd. Dier en mens leven samen op deze planeet en we zullen de beperkte ruimte ook samen moeten delen. Dat onze wegen elkaar voortdurend en ongevraagd kruisen is onvermijdelijk. Ik zal nooit een dier moedwillig de stuipen op het lijf jagen, maar toch gebeurt het regelmatig. En omgekeerd overigens ook.
Laatst kreeg ik van een Canadese natuurfotograaf commentaar op mijn foto van rennende gemsbokken in de duinen van Namibië, gemaakt vanuit een microlight vliegtuigje. Ik kon er niets aan doen dat er opeens een kudde gemsbokken achter de duinrand opdoemden die het vervolgens op een rennen zetten. Natuurlijk had ik ze aan het schrikken gebracht, maar er was geen opzet in het spel. Volgens de natuurfotograaf had ik nooit met een microlight vliegtuigje over de duinen mogen gaan vliegen, omdat het kennelijk tot de mogelijkheden behoorde dat ik gemsbokken (of ander wild) tegen zou komen, die ik met mijn aanwezigheid zou verstoren. Dat soort onrealistisch fundamentalisme, daar kan ik mij behoorlijk over opwinden.

Hoe en wanneer ben je begonnen met fotograferen?
Fotografie is bij mij begonnen zoals bij de meeste mensen: op vakantie. Op de kunstacademie kon ik fotografie als vak kiezen, maar op dat moment trok het mij totaal niet aan. Het vooruitzicht om uren achter elkaar in de badkamer met chemische rotzooi te moeten rommelen vond ik verre van aantrekkelijk. Pas toen ik na de kunstacademie in de reclame ging werken en fotografen moest uitkiezen om mijn ideeën te fotograferen, begon ik mij er meer in te verdiepen.
Ik leerde toen ook om beeld te beoordelen – wanneer werkt een foto wel en wanneer niet. Die kennis begon ik op een gegeven moment ook op mijn eigen foto’s los te laten, en dat was behoorlijk confronterend. Het waren natuurlijk maar vakantiekiekjes, maar ik kon enige mate van teleurstelling bij terugkomst toch niet onderdrukken. Dat was nog in de vorige eeuw, en fotografie was toen nog erg mysterieus en ondoorzichtig. Tegen de tijd dat je de onder- en overbelichte foto’s ging ophalen bij de Hema, was je al lang weer vergeten wat je nou ook alweer voor instellingen had gebruikt op je camera. Ik besloot uiteindelijk om een abonnement te nemen op een Engels fototijdschrift in een poging mijn basiskennis flink bij te spijkeren. Dat werkte, en omdat ik daardoor meer het idee kreeg dat ik wist wat ik aan het doen was, vond ik het ook steeds leuker worden.
In 2001 gingen mijn vrouw en ik op huwelijksreis naar Tanzania. Ik wist dat ik daar een lange lens voor nodig had, maar had geen idee wat ik moest aanschaffen. Na wat zoeken op het internet kwam ik bij een international fotografieforum terecht waar ik mijn vraag stelde. Al snel kreeg ik een hoop goede adviezen waardoor ik goed voorbereid de savanne introk. Daar in Tanzania is mijn liefde voor de fotografie en natuurfotografie in het bijzonder eigenlijk geboren.

Wat zijn je favoriete plekjes?
Namibië is een van mijn favoriete landen. We zijn er ooit bijna gaan wonen, dus dat zegt genoeg. Het is het dunst bevolkte land ter wereld, de mensen zijn er aardig, de wegen leeg, het landschap indrukwekkend en grafisch, en het weer is ook niet onplezierig. Maar vragen naar je favoriete plekje is zoals vragen naar je lievelingsgerecht – het is sterk afhankelijk van het moment. Zo reis ik ieder jaar naar Japan in de winter, en hoewel dat het volstrekt tegenovergestelde is van Namibië, vind ik het ook een waanzinnige bestemming. Ik hou van afwisseling, daarom reis ik ook zoveel.

Wat is je droomsoort/gebied?
Indrukwekkende landschappen in barre weersomstandigheden met grote zoogdieren erin zodat ik afstand kan nemen en veel habitat kan laten zien.

Wat zou je nog graag doen op fotografie gebied?
Daniëlla en ik zijn druk bezig het aanbod van onze fotoreizen en workshops te verbreden en ook daarin een originele invalshoek te vinden. De nieuwe reis naar Utah waarin nachtfotografie een belangrijk onderdeel is, en die naar de woestijn in Egypte zijn daarvan een goed voorbeeld. Ik fotografeer graag, maar vind het ook heel leuk om mijn kennis en ervaring op anderen over te brengen. Als ik aan het einde van een reis zie dat de deelnemers veel betere foto’s nemen dan aan het begin, dan geeft dat veel voldoening.

Heb je een fotograaf die je erg inspireert? Zo ja, welke?
Erwin Olaf. Ik heb een paar keer met hem samengewerkt, en dat was inspirerend. Een heel vriendelijk, bevlogen mens met een ongekend goed gevoel voor vorm, compositie, kleur en detail. De onderwerpkeuze ligt niet altijd in mijn straatje, maar zijn gevoel voor esthetiek is ongeëvenaard. Daarbij heeft hij een zeer uitgesproken eigen gezicht – je herkent zijn werk onmiddellijk. Ook het werk van Desiree Dolron vind ik van een adembenemende schoonheid.

Doe je nog aan andere vormen van fotografie?
Dierenfotografie, landschapsfotografie en reisfotografie zijn de drie genres waarin ik hoofdzakelijk werk.

Heb je nog een leuke anekdote mbt je fotografie?
In Zuid-Afrika waren Daniëlla (mijn vrouw) en ik te voet een kudde olifanten aan het fotograferen. We waren in het gezelschap van een ervaren gids die ervoor zorgde dat de kudde ons voortdurend kon zien en dat we ze niet nerveus maakten. Terwijl ik op de grond lag te fotograferen, stond Daniëlla vanaf statief te filmen. Langzaam kwam de kudde steeds dichter naar ons toe, heel ontspannen. Uiteindelijk stonden er zo’n 15 olifanten op minder dan 20 meter van ons de bomen te ontbladeren. Het was een geweldige ervaring om zo midden in de wildernis te staan, zo dicht bij die enorme reuzen die er zelf voor hadden gekozen om in onze richting te lopen, en niet andersom. Dat harmonieuze moment werd echter bruut verstoord toen een familie wrattenzwijnen als door een kanon afgeschoten met veel kabaal uit hun hol kwamen rennen. Al die tijd hadden ze zich rustig gehouden, maar opeens vonden ze het kennelijk te druk om zich heen geworden en besloten het op een rennen te zetten. Daniëlla stond dichtbij de uitgang van het hol, en het voorste wrattenzwijn rende keihard tegen haar statief aan. Het statief, met videocamera, vloog door de lucht en kwam meters verderop met een klap op de grond neer. De olifanten schrokken net zo hard als wij en begonnen nerveus in het rond te rennen – een voor ons levensgevaarlijke situatie. Gelukkig stonden we vlakbij wat grote bomen en hadden de olifanten door dat de onrust niet door ons veroorzaakt was. Het was een hele opluchting toen de kudde weer tot rust gekomen was. De camera had de val overleeft, het carbon statief was gebroken. Probeer dat maar eens uit te leggen aan de verzekering.

Wat vind je van Nederpix?
Leuk, anders zou ik er niet komen. Het is een relatief kleine en oer-Hollandse site. Dat heeft voor- en nadelen. Voordeel is dat je er foto’s ziet van typisch Nederlandse flora en fauna, iets dat je op de internationale fora uiteraard niet hebt. Nadeel is dat je in bepaalde perioden wel heel veel foto’s van hetzelfde onderwerp ziet.
Minder leuk vind ik dat sommige mensen alleen maar interesse lijken te hebben in de Nederlandse natuur. Ik heb wel eens het commentaar gekregen dat iemand niet geïnteresseerd was in flora en fauna van buiten de landsgrenzen – dat vind ik moeilijk te begrijpen.
Ik voel mij niet altijd even welkom op Nederpix, omdat er momenten zijn geweest waarop mensen zich afvroegen wat ik als professional op Nederpix te zoeken heb. Toen ik nog geen professional was, wilde ik juist zoveel mogelijk professionals om mij heen om van te kunnen leren. Bijna alles van wat ik op het gebied van fotografie heb geleerd, heb ik op internetfora zoals Nederpix geleerd. Door commentaar van anderen op mijn foto’s, maar ook door goed te kijken naar het werk van fotografen wiens werk ik bewonderde, door dat goed te analyseren. Ik heb er helaas niet veel tijd meer voor, maar ik probeer zo nu en dan om dat ook nu zelf te blijven doen.

Heb je nog een tip voor andere fotografen?
Probeer vooral je eigen ding te doen. Of zoals dat in het Engels zo mooi klinkt: better to fail in originality than to succeed in imitation. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan, maar het is een gezond streven. Een van de standaard dingen die ik doe tijdens mijn voorbereidingen, is uitzoeken wat er al voor foto’s bestaan van mijn onderwerp. Enerzijds om te zien wat de mogelijkheden zijn, anderzijds om te zien wat ik dus niet meer hoef te doen. Soms is het uitermate lastig om een originele interpretatie te geven van een overgefotografeerd onderwerp, maar het is altijd goed het op z’n minst te proberen.
En blijf jezelf voortdurend vragen stellen bij alles wat je doet; waarom kies ik dit onderwerp, waarom kies ik dit standpunt, als deze foto niet van mij was geweest zou ik ‘m dan ook zo te gek vinden, etc. Door je eigen handelen steeds in twijfel te trekken, zorg je ervoor dat je niets zonder reden doet, dat je overal over hebt nagedacht. En dat zie je uiteindelijk in je foto’s terug.

Beste foto

Waarom is dit je beste foto?
Deze foto voldoet aan al mijn fotografische wensen. Allereerst is er sprake van een buitengewoon spectaculair landschap. En een actief landschap, en dat zorgt voor behoorlijk wat dynamiek. Daarnaast staat het hoofdonderwerp, de olifant, klein in beeld, ipv beeldvullend. Over het algemeen vind ik beeldvullende foto’s van dieren minder interessant, omdat je dan als fotograaf nog maar weinig elementen overhoudt om mee te schuiven. Bij een beeldvullende foto wordt de foto voor het overgrote deel eigenlijk gemaakt door het onderwerp, niet door de fotograaf. Verder is de vorm van de olifant hier heel sterk, hetgeen benadrukt wordt door het feit dat het vrijwel een silhouet is. Tenslotte is het licht heel fraai en warm.
Daar waar mogelijk zal ik altijd proberen om een dier in zijn natuurlijke habitat te fotograferen, en het liefst zoveel mogelijk ervan. In zekere zin ben ik in dat opzicht een dierenfotograaf die denkt als een landschapsfotograaf.

Hoe heb je hem genomen?
Ik was in de buurt van Victoria Falls omdat Daniëlla en ik in Zambia aan het schieten waren voor ons boek. Ik had al een kaziljoen foto’s gezien van deze locatie, dus ik stond eerlijk gezegd niet te trappelen om er daar als spuit elf nog een paar aan toe te voegen. Ik wilde er graag naartoe, dat uiteraard wel, maar ik was in eerste instantie niet van plan mijn camera mee te nemen. Een van de lodges in ons boek wilden echter graag dat ik er wat foto’s maakte voor hun brochure, dus de rugzak ging alsnog mee. Met een klein bootje werden we naar de rand van Vic Falls gebracht. Eenmaal daar, hoorden we dat er de laatste dagen een paar keer een olifant gezien was die in de omgeving van de waterval op zoek ging naar verse vegetatie. Het waterniveau was redelijk laag, en daardoor kunnen olifanten makkelijker de Zambezi oversteken om op de vele kleine eilandjes het jonge groen te verslinden. Toen ik dat hoorde, besloot ik wat langer in het gebied te blijven in de hoop een shot van de waterval met olifant te kunnen maken, in de wetenschap dat ik nog nooit zo’n foto gezien had.
Twee dagen later was het al raak. Onderweg naar de watervallen zag ik een olifant op een eilandje staan, een aardig eind verwijderd van de watervallen. Na een uurtje schieten zag ik dezelfde olifant opeens naar de rand van Vic Falls toelopen. Ik zag onmiddellijk dat het een spectaculair beeld was, maar kon vanaf mijn positie niet genoeg van het vallende water zien. Ik rende alsof mijn leven ervan afhing over rotsen en door water richting de olifant, richting de rand van Vic Falls – geen plezierige plek voor iemand met hoogtevrees. Het gevoel dat ik kreeg toen ik de foto nam en besefte dat alles op de perfecte plek stond, zal ik niet snel vergeten. En dat gevoel werd versterkt toen ik van de lokale bevolking hoorde dat ze nog nooit een olifant zo dicht bij de rand hadden zien staan.

Wat kan er beter aan?
Als ik meer tijd had gehad, dan had ik een grijs verloopfilter kunnen gebruiken om de lucht wat tegen te houden, want door het tegenlicht was de voorgrond relatief donker geworden. Uiteindelijk heb ik dit digitaal opgelost door het water iets meer te belichten.

Welke foto zou je nog heel graag maken?
Ik heb eerder dit jaar landschappen gefotografeerd in Libië. Tot drie keer toe heb ik op het hoogplateau steenbokken gezien, werkelijk de prachtigste soort die ik ooit heb gezien. Een mooi Libisch rots-/woestijnlandschap bij zonsopkomst met een groothoek, steenbok rechts in de voorgrond – dat lijkt me wel wat.

Wie zou je volgende maand tot fotograaf van de maand willen benoemen en waarom?
Nel Talen. Hoewel macro fotografie niet helemaal mijn ding is - ik wil juist groots en wijds in mijn fotografie - zie ik toch overeenkomsten in het werk van Nel en dat van mij: rustige, uitgebalanceerde composities, sterke vormen en grafische lijnen. Ik ben benieuwd hoe zij tot haar keuzes komt.

Wij gebruiken de volgende cookies: